... miejsce tajemne i wspomnień pełne, bardzo często pojawia się w rozmowach podczas marszu wokół Jeziora Dużego Domowego.

Kilka dni temu, wędrując z gośćmi wokół wspomnianego, malowniczego akwenu, usłyszałam brzęk komórki. Na pytanie gdzie jesteśmy odpowiedziałam, że koło „Kelma” (wśród mieszkańców powszechna była wymowa „Kielma”). Wówczas osoby, z którymi szłam spytały skąd wiem, że wędkarz łowiący ryby tak się nazywa. Roześmiałam się i odpowiedziałam, że miejsce, w którym się znajdujemy w potocznych rozmowach osób od zawsze związanych ze Szczytnem nazywamy przystanią Kelma. Dla potwierdzenia, że kiedyś był tu pomost wskazałam wystające z wody kołki, na których odpoczywało ptactwo wodne. Wyjaśniłam, że kiedyś była to tętniąca życiem baza wodniaków i nawet Krzysztof Klenczon tu odpoczywał, pływał pod żaglami i grał na gitarze. Pozwoliłam sobie też snutą opowieści podkoloryzować mówiąc, że być może utwór „Białe żagle” zakiełkował w głowie muzyka właśnie na przystani Kelma. Moi goście poddali się zabawie, przypominając, że już im wciskałam, że „Biały krzyż” powstał na Szczycionku tuż obok unikatowej kapliczki. Cóż...lubię opowiadać bajki.

Niestety nie widziałam przystani w całym jej rozkwicie, ale znałam Piotra Kelma, który wiele lat temu podarował mi kilka fotek i poczęstował garścią wspomnień. Czas świetności rekreacyjnego zakątka minął bezpowrotnie, teraz wspaniałą Bazę Wodną Szczytno posiada w innym miejscu, więc przywołam wspomnienia i opowieści jakimi podzielił się ze mną pan Piotr, którego znałam osobiście, z którym kajakiem po Dużym Domowym pływałam. Znałam też jego siostrę, która mieszkała obok moich rodziców przy ulicy Sienkiewicza. Latem, jak to sąsiedzi, rozkładaliśmy nad Dużym Domowym koce i zażywaliśmy kąpieli słonecznych i korzystaliśmy z innych atrakcji, w tym pływania kajakiem. Ja chętnie z Kelmem płynęłam do przystani Kelma już wówczas ukazującej swój niechybny upadek. Pomost w kształcie czworoboku pozostawili naszemu miastu w spadku Niemcy. Nienaruszony przetrwał II wojnę światową i z czasem znalazł dobrego gospodarza. Zaopiekował się nim ówczesny POM, tworząc tam zakładowy ośrodek wypoczynkowy. Teren wraz z bazą sprzętu wodnego ogrodzono i przeznaczono do rekreacji dla pracowników i mieszkańców Szczytna. Jak na dobrego gospodarza przystało, pracownicy POM-u nie tylko wypoczywali, ale remontowali przystań i sprzęt. A gdy powódź w 1956 r. zniszczyła molo, szybko dokonali napraw i wraz z rodzinami i znajomymi chętnie latem w tym miłym zakątku w okolicach Korpel spędzali czas. Było tam przecudnie: drzewa, żółty piasek plaży, pomost, słońce, woda... Niektórzy wypoczywali na trawie, zażywając kąpieli bezpośrednio w otwartej wodzie jeziora; inni leżeli na deskach mostu, kąpiąc się w basenie. Okalany ze wszystkich stron pomostem basen miał 50 metrów długości, 10 m szerokości, a głębokość od 1,5 m dochodziła tuż przy desce trampoliny do 3,5 m. Do przystani należał budynek mieszkalny, w którym jeszcze w 1960 r. samotnie gospodarował pan Biernacki. Gdy padła propozycja, by zamienił się z Walterem Kelmem na domy – przystał z ochotą. Tym właśnie sposobem ośrodek zyskał oddanego, pomocnego i pracowitego opiekuna, który wraz z żoną Alfredą oraz dziećmi Marią i Piotrem wprowadził się tam z radością.